IK BEN GEEN PIZZA!

"Ik ben geen pizza. En dat is maar goed ook."

Er is een zinnetje dat de laatste tijd vaak langskomt in mijn hoofd:
“Ik ben geen pizza. Ik kan niet iedereen gelukkig maken.”
Licht ironisch natuurlijk — en toch raakt het aan iets essentieels.

Laatst rondde ik een traject af met iemand. We liepen een tijdje samen op. Ze bracht verlangen mee, vragen, oud zeer. We onderzochten, zetten in beweging, deden oefeningen, lieten stiltes vallen. Er gebeurde veel, zichtbaar én onderhuids.
En toch… vertrok ze zonder de opluchting die ik haar zo had gegund. Zonder het happy end waar een deel van mij heimelijk op hoopte.

Het raakte me. Niet omdat ik het “fout” had gedaan. Maar omdat mijn hart hierin meevoelt. Omdat ik oprecht betrokken ben. Omdat ik van dit werk hou, en geloof in de transformerende kracht ervan.

Maar systemisch werk is geen toverstaf. Het is geen kant-en-klare pizza die je serveert en waarmee alles direct op z’n plek valt. Het is eerder een uitnodiging. Een trilling. Een verschuiving in het veld die soms pas veel later voelbaar wordt. Of niet in de vorm die je verwachtte.

Soms is een sessie een zaadje. Soms een afscheid. Soms een storm. En soms een zachte verschuiving van binnen, zonder woorden, zonder publiek applaus.
Ik leer steeds opnieuw: ik hoef niets te fixen. Ik mag aanwezig zijn. Mijn plek innemen. Het veld openen. En het vervolgens weer loslaten.

Dat vraagt vertrouwen. In het proces. In de ander. In het grotere geheel.
En ook: in mezelf.

En ja, soms steekt die oude stem nog op — dat kind in mij dat dacht dat liefde verdiend moest worden door het “goed te doen”. Maar mijn volwassen deel weet: ik hoef niemand gelukkig te maken.
Ik mag dienstbaar zijn aan beweging. Aan waarheid. Aan dat wat gezien wil worden.

Dus nee, ik ben geen pizza.
Ik ben Greta.
Coach. Opsteller.
Veldhoeder.
Mens.

En dat is precies genoeg.

(Dit briefje hang ik weer even op mijn spiegel — voor als ik het weer even vergeet ;-))